Σε κάθε δουλειά, σε κάθε φάση της, μόνο ταπεινότητα νιώθω και φοβερό, καμιά φορά, πανικό, καθώς αναλογίζομαι κατά πόσο θα μπορέσω να λύσω το μυστήριο που στέκεται μπροστά μου, κατά πόσο θα μπορέσω να κάνω κτήμα μου αυτό το άγνωστο που μου δίνει το βίωμα, και που μετουσιώνεται σε δράμα και με υποκινεί να δημιουργήσω.
Πάντοτε ξεκινώ με ανοιχτά χαρτιά. Ποτέ δεν είναι παρόν το παλιότερο βίωμα, ποτέ δεν μ’ εμποδίζει κάποια προκατάληψη που να πηγάζει από άλλο θέμα ή παλιότερη δουλειά. Κι ακόμα, δεν εξιστορώ ποτέ κάποιο φανταστικό σκοπό. Δεν πρόκειται γα το ότι απαρνιέμαι συνεχώς τον εαυτό μου.
Αλλά σε κάθε νέα μου εργασία, είναι τόσο μεγάλη μέσα μου η περιέργεια, που τελικά μετατρέπεται σε πάθος, σε φανατισμό και εκτοπίζει κάθε τι άλλο. Για μένα πάντα υπάρχει αυτό που ακριβώς θέλω να δημιουργήσω…
Ζιζή Μακρή, 1982
